از بیماری آنفلوانزای فوق حاد طیور چه میدانیم؟

آنفلوانزای فوق حاد طیور:

آنفلوانزای فوق حاد طیور یک بیماری ویروسی پرندگان می باشد. ویروسهای آنفلوانزا دارای ۳ نوع تیپ C,B,A می باشند. در طیور فقط تیپ A می تواند ایجاد بیماری نماید. این تیپ علاوه بر طیور، سایر حیوانات از جمله خوک، اسب و همچنین انسان را درگیر می نماید.

مخازن بیماری:

پرندگان وحشی و آبزی می توانند بدون اینکه خود مبتلا به بیماری شوند، ویروسهای آنفلوانزای طیور را با خود جابجا کنند. خوک به عنوان میزبان واسط ویروسهای آنفلوانزای طیور و پستانداران می باشد.

میزبانها ( پرندگان حساس به بیماری):

مرغ و خروس، بوقلمون، مرغ شاخدار، پرندگان زینتی، پرندگان وحشی و شتر مرغ از پرندگان حساس به بیماری می باشند.

علائم بیماری در طیور:

شروع ناگهانی تلفات با روند افزایش در گله؛

انتشار ناگهانی بیماری در گله؛

بیحالی شدید، پژمردگی و دور هم جمع شدن گله؛

کاهش شدید مصرف دان؛

افت ناگهانی و شدید تولید تخم مرغ روزانه؛

علائم تنفسی حاد؛

سیاه شدن و خونریزی تاج، ریش و ساق پا

نحوه انتقال بیماری:

تماس با پرندگان وحشی و پرندگان آبزی آلوده؛

تماس با طیور آلوده؛

از طریق کفش، لباس، خودرو، آب، دان و مدفوع و بستر آلوده؛

سگ و گربه به عنوان ناقلینن مکانیکی؛

تهیه دان از منابع غیر مطمئن بخصوص کانونهای آلوده؛

پراکنده شدن کود مرغداری به محیط اطراف؛

عدم پاکسازی و ضد عفونی کامل محل نگهداری مرغ و لوازم و تجهیزات قبل از پرورش جوجه.

راههای پیشگیری از بیماری:

جلوگیری از ورود پرندگان وحشی به محل نگهداری مرغ از طریق نصب توری و ترمیم خرابیهای آن؛

رعایت اصول بهداشتی و امنیت زیستی در مرغداری های صنعتی؛

ضد عفونی کامل محل پرورش مرغ و تجهیزات آن قبل از جوجه ریزی؛

ممانعت از ورود حیوانات دیگر به عنوان ناقلین مکانیکی به محل پرورش مرغ؛

اعلام هر نوع کاهش شدید مصرف دان، کاهش شدید تولید یا افزایش تلفات به نزدیکترین پست دامپزشکی.

توصیه های مهم بهداشتی:

خودداری از شکار و نگهداری پرندگان مهاجر و بومی آبزی؛

اهالی روستاها از رها نمودن مرغهای بومی و دیگر ماکیان بصورت چرای آزاد خودداری و آنها را در مکانهای سر پوشیده نگهداری نمایند چون امکان انتقال بیماری به طیور بومی از طریق تماس با پرندگان وحشی وجود دارد؛